w Kazimierzu Dolnym.pl

Recenzja powieści Lejba Raszkina, opublikowana w piśmie „The Jerusalem Post”.

Jeden z rozdziałów napisanej w języku jidysz powieści Lejba Raszkina, której akcja toczy się w Kuzmirze – rodzinnym sztetlu Autora.

Nowelka, drukowana w „Bluszczu”, w 1922 roku. Znany nam wątek wyłożony całkiem inaczej, a bez żenady antysemicką materią podszyty.

Jedni mówią – była. Drudzy mówią – nie była. Tak czy inaczej, coś było na rzeczy.

Antysemicki, paskudny artykuł z „Głosu Lubelskiego”, którego autor podpisał się jako „Bezrobotny”. Choć to pisanina z 1936 r., wstyd się jednak nie przestarzał i jeszcze dziś wykrzywia twarz w grymasie obrzydzenia…

Urodzony przed wojną w Kazimierzu prozaik, którego życie zgasło, zanim na dobre zapłonęło…

W Kazimierzu kiedyś były dwie księgarnie.

Tak w jednym z wywiadów obóz ten wspominał Marek Edelman.

Cykl akwarel – wdzięcznych widoków Kazimierza, wykonanych w duchu klasycystycznym przez protegowanego króla Stanisława, Vogla zwanego Ptaszkiem.

Polski malarz żydowskiego pochodzenia. Jego „Targ w Kazimierzu”, malowany w czasie przedwojennego pleneru jest tak gwarny, że aż słychać głos mówiący o cenie marchwi…

Fragment pochodzi z książki Konrada Bielskiego pt. „Spotkania z Kazimierzem”.

Malarz, którego jak tylu innych Żydowskich malarzy, ciągnęło do Kazimierza. Ostatnie, co namalował to wizerunek Hioba. A potem utonął w popiołach Treblinki. To była Treblinka II.

Kazimierz Dolny jest chroniony jako zabytkowy zespół urbanistyczny oraz Pomnik Historii RP.

Z fragmentu wyjątkowej, ciekawej i rzeczowej monografii: „Biblioteka powstała w 1948 r., a jej inicjatorką była Zdzisława Filipkowska – nauczycielka, działaczka Towarzystwa Przyjaciół Dzieci.”

Artykuł Małgorzaty Domagały w Gazecie Wyborczej.

Fragment opowieści o „miasteczku”, jak Autor nazywa Kazimierz. Nic już z tego nie zostało, więc i nam nie pozostaje nic, jak tylko Go zacytować: „Ponowne przeczytanie „Lata” pocieszyło mnie. (…) na tyle, na ile może pocieszyć mała świeczka pamięci.”

93-letnia Pani Władzia wykłada co i jak. Gdera przy tym: „teraz to nie to co kiedyś, słonina to była słonina… a dziś wszystko zeszło na dziady”.

Artyści z Los Angeles odkrywają prace Stanisława Szukalskiego – zapomnianego polskiego rzeźbiarza i ekscentrycznego geniusza. Wzruszająca droga, po której przewodnikiem jest Przyjaźń.

Wczasował się jeden taki w ruinach. W tym usypisku kamieni, które zostało po willi Szukalskiego.

W 1913 roku gdy miała 8 lat, rodzice zabrali ją w niedzielę na wycieczkę do Nałęczowa.

W artykule przedstawione zostały wnioski z badań architektonicznych wykonanych przez autorów w latach 2010-2013.

Ser. 1, T. 35-36, Warszawa, 1903

W latach 20-tych ub. w. pismo Bluszcz na swych łamach publikowało „Przymierze z Dzieckiem” M. Kuncewiczowej. Tekst ten okazał się być… kontrowersyjnym, a zatem czytelniczki skrytykowały go w ostrych słowach.

Artykuł z drzeworytem Feliksa Brzozowskiego, powstałym po 1850 r.

„Nauczyciel przed wycieczką odwiedzi upatrzony zakład szewcki i umówi się z jego właścicielem, kiedy pozwoli on klasie zwiedzić swoją pracownię.”

W budce przy mostku nad Grodarzem były lody. Lody, ciastka i oranżada w woreczkach. Potem, u Pana Zbyszka Gajewskiego były niezapomniane frytki, ale to już inna historia…

Lekcje wzorowe na każdy dzień i każdą godzinę lekcyjną szkoły powszechnej: oddział (klasa) IV, z.21. 1936 r.

Wielka gra z jeografji Królestwa Polskiego czyli Najdokładniejszy obraz tego kraju, Warszawa, rok wydania 1858.

W niedzielę dnia 5 maja r. b. Automobil-Klub Polski zorganizował konkurs na oszczędność paliwa na dystansie Warszawa – Kazimierz nad Wisłą i z powrotem.

„Piątego maja 1901 roku w niedzielę raniutko przypłynęliśmy do Kazimierza, tam żeśmy strawne wzięli i okupiliśmy się.”

„To było w listopadzie, 18 listopada 1942 roku. 5 listopada osiem lat skończyłam.”

Fragment dotyczący Kazimierza w publikacji z 1898 roku.

Kolekcja zdjęć z lat 80-tych XIX w.

Ty nie masz pojęcia jakie tam było błoto! Jebuckie mydło.

„Panna Krajewska jest pierwszorzędną krawcową” – pisze w „Dwóch księżycach” Maria Kuncewiczowa. Sportretowana tu panna Walentyna to postać autentyczna – jedna z sióstr Zdanowiczównych.

Mamusia mi dała ten grosz.