Małe dramaty
Karuzela. Upadek milionera

Pan J. z Kazimierza opowiada:

Miałem 6 latek, gdy matka dała mi grosz. Miałem z nim iść na odpust. Przez okragły dobry tydzień nie mogłem się doczekać odpustowej niedzieli!

Mama sama, biedna, nie miała pieniędzy, żeby mi dać, ale ja tak płakałem… bo jak to tak, z gołą ręką? Gdzieś więc wynalazła cokolwiek i dała mi, ile mogła.

A ja się tej monetce przyglądałem jak skarbowi, obracałem ją w rękach, wszędzie ze sobą nosiłem.

I wreszcie ten matczyny grosz upadł mi w drobny piach. Nie znalazłem go i na odpust nie poszedłem.

Grosz przepadł w pyle. Tyle było.

Opłakałem się dużo, choć nie wiem nawet, co bym za ten grosik kupił. Może jakiego cukierka na straganie? Tamten smutek noszę w sercu do dzisiaj, choć mam już 86 lat.”

***

O wcale nie mniej smutnych przeżyciach opowiadają dwie nowele filmowe Janusza Nasfetera, nakręcone w Kazimierzu w 1958 r.

Są dziś już one niemal niezrozumiałe w swym anachronizmie, z naszej perspektywy wyglądają egzotycznie te historie zmagania się z pragnieniami i trudem prób ich spełnienia.

W pięknej kazimierskiej scenografii, nie skażonej jeszcze bufonadą tzw. środków unijnych rozgrywają się „Małe dramaty. Karuzela i Upadek milionera”, nakręcone w 1958 r.

Obie nowele zagrane z przekonaniem przez małych aktorów, zilustrowane pięknymi zdjęciami (Kazimierza Konrada i Karola Chodury), których czasem nie potrafię rozpoznać i przypisać do miejsca, które znam.

Zmieniły się problemy, zmieniły się podwórza, o czymś trochę innym się marzy, ale wzruszenia pozostają wciąż te same.

I PRAWIE ten sam pozostał urok małej mieściny. Prawie ten sam, z akcentem na „prawie”.